Al meer dan zes maand geleden, moest ik afscheid nemen van mijn papa. De lente was zijn favoriete seizoen, bloemen die uitkomen, vogels die fluiten, de zon die meer warmte geeft dus perfect om op zijn fiets te stappen, ... Met de start van dit seizoen, begon ik meer en meer aan de positieve herinneringen terug te denken, en niet alleen meer bezig te zijn met zijn dood en alles daarrond.
Tot we alles opnieuw moesten doormaken. Op 10 mei 2018 moest ik alweer afscheid nemen, van de man van mijn mama, die ook 19 jaar een vaderfiguur voor mij is geweest. Een maand na het overlijden van mijn papa werd ook hij ziek, hij had al twee maal kanker overwonnen dus we bleven alweer hopen, duimen, positief denken! Ook hij heeft alles geprobeerd, gevochten, maar de laatste weken werd ons duidelijk dat we moesten genieten van elk klein moment die we nog samen hadden, want we wisten dat we niet veel tijd meer samen hadden!
Opnieuw verdriet, en boosheid dat ook, want het is toch zo oneerlijk! Maar we zijn toch dankbaar, voor het afscheid dat we samen konden nemen, voor de laatste woorden en wensen, voor het weten dat ze niet meer moeten lijden! Maar het blijft oneerlijk, het blijft pijn doen!
Ik ben ook trots, op mijn liefste mama, die alles voor hem heeft gedaan. Samen genoten ze zo van het leven. Ook al werd het even terug winter, hopelijk mag de lente nu snel opnieuw starten zodat we allemaal samen kunnen terugdenken aan de mooie herinneringen, en dat die de bovenhand nemen!
Bedankt voor alles, lieve Philip, ik ga je missen! Je goede raad, je eerlijkheid en oprechtheid, je zorg voor iedereen, je liefde en vriendschap! Tot ziens, en doe de groetjes aan papa!
Petra x
Foto shutterstock
