Lieve lezers, jullie hebben het waarschijnlijk gemerkt, het was hier heel stil afgelopen weken.
Op 31 oktober 2017 moest ik jammer genoeg veel te vroeg afscheid nemen van mijn allerliefste papa. Een half jaar geleden kregen wij het slechte nieuws dat hij kanker had. Hij heeft gevochten, alles geprobeerd, maar niets hielp hem maar een klein beetje vooruit. Hij was zo dapper, en ik zo trots op hem!
Dat het zo snel zou gaan, had niemand van ons verwacht.
Ik schreef eind september nog op mijn blog dat mijn leven er niet altijd rooskleurig uitziet en ik door een moeilijke periode ga, en dat dat eigenlijk ook wel gedeeld mag worden. Mijn papa had dat artikeltje toen ook gelezen, en hij vond dat mooi dat ik de werkelijkheid toonde, en hij vond ook alle reacties zo fijn.
Dus ik vond dat ik nu ook mijn persoonlijk verhaal hier mocht neerschrijven, niet omdat ik me verplicht voel van jullie op de hoogte te brengen, maar gewoon ook om te tonen dat dit jammer genoeg ook bij het leven hoort.
Liefste papa, 65 jaar mocht je maar worden. Je had nog zoveel plannen en dromen, je was nog zo actief. Ook voor Noah was je niet de 'oude bompa', maar zijn pépé Pat die maar al te graag op stap ging om samen te spelen, in de tuin te werken of te knutselen.
Het deed me zoveel pijn om te zien hoe je ziekte je zoveel zwakker maakte, en moet voor jou ook niet makkelijk geweest zijn om plots niet meer op je fiets te kunnen stappen of lange wandelingen te gaan maken. Maar je liet dat niet merken, altijd met de glimlach, altijd positief!
Jij bent mijn grote voorbeeld, ook ik wou als klein meisje maar al te graag met jou mee op pad. Stenen verzamelen, kijken naar de wolken, op ontdekking gaan. Ik heb alleen maar goede herinneringen aan mijn kindertijd, enkel en alleen door in zo een warm gezin op te groeien, en ik hoop dat ook ik dat kan doorgeven aan Noah.
We gaan je nooit vergeten, in kleine dingen denk ik aan je, zie ik je en ben je bij ons!
De afgelopen dagen, weken, maanden waren verschrikkelijk hard. Iemand zien aftakelen die je graag ziet doet verdomme zoveel pijn. Toch ben ik dankbaar voor alle momenten samen, dankbaar dat we konden afscheid nemen, al is het veel te kort. Ik ga je zo hard missen!
Bedankt voor alles lieve papa, ik kan me geen betere papa inbeelden! You are my world!
Tot ziens, en om het met jouw woorden te zeggen, misschien tot aan de donkere kant van de maan...
Petra x
